از تن بی تاب من جز تیغ غمخواری نکرد           زخم روی زخم می آمد دلم زاری نکرد

تـا رسـانم آب را بـر تـشـنگـان کـربـلا           دست حتی تا کنار خیمه ام یاری نکرد

آبرویم مشک بود و ریخت آب و هیچ کس           غیر خون دیده از من آبروداری نکرد

گرچه یک جرعه نمی نوشیدمش اما فرات           دید می سوزد لبان تشنه ام کاری نکرد

در غریب آبـاد دشت کربلا جز فاطمه           هیچ کس از این دل تنها پرستاری نکرد

بودم ای یاسر اسیر رشتۀ عـشق حسین           کس به غیر او زمن رفع گرفتاری نکرد